Św. Józef Sebastian Pelczar ? biskup przemyski, urodził się 17 stycznia 1842 r. w podkarpackiej miejscowości Korczyna koło Krosna. Jego rodzicami byli Marianna z Mięsowiczów i Wojciech Pelczar. Dość wcześnie rozpoczął edukację. Już w 1848 r. zaczął uczęszczać do szkoły parafialnej w Korczynie. Był pilnym i zdolnym uczniem. Pod wpływem nauczyciela rodzice pomyśleli o dalszej edukacji syna. W 1850 roku przybył do Rzeszowa, by kontynuować naukę w szkole ludowej, a od września 1852 r. w rzeszowskim gimnazjum. Ten okres dla młodego chłopca był twardą szkołą życia. Po ukończeniu szóstej klasy gimnazjalnej przeniósł się do Przemyśla i tam jako kandydat do kapłaństwa kończył dwa ostanie lata szkoły. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w 1860 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu, by ziścić ideał kapłana, jaki nosił w sobie od lat. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1864 r. Następnie przez półtora roku pracował jako wikariusz w Samborze. Od 1866 do 1868 r. studiował w Rzymie, gdzie uzyskał dwa doktoraty: z teologii i prawa kanonicznego. Po powrocie do Ojczyzny pracował najpierw jako wikariusz w Wojutyczach i Samborze, a następnie jako wykładowca w przemyskim seminarium. W 1877 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego historii kościelnej i prawa kanonicznego przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako profesor i rektor Uniwersytetu wydatnie przyczynił się do jego rozwoju.
Kraków w ówczesnym czasie skupiał oprócz ludzi bogatych także biedotę zamieszkującą sutereny i poddasza, napływającą do miasta biedną młodzież wiejską i włóczęgów zapełniających poczekalnie na stacji kolejowej oraz ogrzewalnię miejską. Ks. Józef Sebastian Pelczar, by zaradzić temu problemowi i zdobyć środki finansowe na rzecz ubogich podejmował rozmaite inicjatywy. Między innymi wszedł do zarządu Towarzystwa św. Wincentego a Paulo. Z własnych poborów wspierał kasę Towarzystwa, kuchnię s. Samueli, w której żywili się studenci pochodzący z ubogich rodzin. Rozumiał dobrze sytuację studentów, bo sam, by móc jechać na studia musiał korzystać z pomocy finansowej dobrych ludzi. Oprócz stałych i regularnych zasiłków dla studentów spieszył z zapomogami jednorazowymi.
Dwudziestodwuletni pobyt ks. Pelczara w Krakowie zaobfitował także w założenie nowego zgromadzenia. Inspiracją do tego była kwestia społeczna, a szczególnie los dziewcząt i służących, które przybywały do miasta w poszukiwaniu pracy. Dlatego w celu opieki nad służącymi oraz chorymi po domach powstało Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.
Kolejny okres życia ks. Pelczara to posługa biskupia w diecezji przemyskiej trwająca 25 lat (1899 ? 1924). Jako biskup, ogromnej na ówczesne czasy diecezji przemyskiej, zasłynął z troski zarówno o sprawy duchowe, jak i społeczne zamieszkującej ją ludności. Z jego posługi duszpasterskiej wypływała działalność społeczna. Już na początku swej posługi przedstawił swój program zwracając szczególną uwagę na formację kapłanów jako wzorowych duszpasterzy zaangażowanych w pracę społeczną. Swoje przemówienie do duchowieństwa zakończył słowami: ?Niech waszym ideałem i waszą ambicja będzie zrobić za życia jak najwięcej dobrego… podnieść pod każdym względem parafię, ozdobić jej świątynię, założyć w niej ochronkę czy szpitalik lub dom przytułku, a potem umrzeć w Panu bez pieniędzy i bez długów, ale z wielkim snopem zasług w ręku?.
Biskup Pelczar jako człowiek o wrażliwym sercu dostrzegał wokół siebie bardziej potrzebujących, czemu dawał wyraz w swoich rekolekcyjnych postanowieniach: ?Wszystek swój czas, grosz i trud na chwałę Bożą poświęcić, mianowicie na nawracanie grzeszników, nawiedzanie chorych, kształcenie przyszłych kapłanów i wychowanie młodzieży?. Owocem tych postanowień była troska o rozwój zakładów dobroczynnych i wiejskich ochronek, zakładanie Komitetów Opieki w czasie I wojny światowej czy Związku Katolicko-Społecznego.
Cała działalność duszpasterska i społeczna biskupa Józefa Sebastiana Pelczara wypływała z ogromnej miłości do Boga przejawiającej się w Kulcie Najśw. Serca Pana Jezusa, gorliwej adoracji Najśw. Sakramentu oraz powierzeniu wszystkiego Najśw. Maryi Pannie Królowej Korony Polskiej.
Biskup Pelczar zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 r. w Przemyślu. Został beatyfikowany w Rzeszowie 2 czerwca 1991, a kanonizowany przez Ojca Świętego Jana Pawła II w Rzymie 18 maja 2003 r.